Δείτε το άρθρο στην ιστοσελίδα ΤΑ ΝΕΑ
Εμείς οι πανεπιστημιακοί δεκαετίες τώρα είμαστε θεατές, αλλά συμμετέχουμε κιόλας, στο ίδιο έργο: Πανεπιστήμια υπό κατάληψη, κίνδυνος απώλειας εξαμήνου και εξεταστικής και μετά αφόρητη πίεση να μη συμβεί αυτό. Η συνήθης λύση ήταν η διεξαγωγή fast track μαθημάτων και εξετάσεων με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε βάρος της ποιότητας της μάθησης και της αξιοπιστίας αξιολόγησής της. Όποιος επιχείρησε να εφαρμόσει ή έστω να αναφέρει τη μόνη αξιοπρεπή λύση, δηλαδή να αποδεχτούμε το κόστος και να μην αντικαταστήσουμε κατ’ οικονομία τις ακαδημαϊκές διαδικασίες, βγήκε πολλαπλά χαμένος! Έτσι συνεχίζεται για χρόνια η παράκαμψη και διαιώνιση του πραγματικού προβλήματος που είναι οι παράνομες καταλήψεις δημοσίων χώρων και η παρεμπόδιση των ακαδημαϊκών διαδικασιών από διαμαρτυρόμενους φοιτητές (ή και άλλους συνοδοιπόρους), ανεξάρτητα από το ενδεχόμενο δίκαιο στα αιτήματά τους, για τα οποία υπάρχουν δημοκρατικοί και σύννομοι τρόποι να τα διεκδικήσουν. Τώρα βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο. Πολλά πανεπιστημιακά τμήματα είναι υπό κατάληψη από φοιτητές που διαμαρτύρονται για την εξαγγελία της κυβέρνησης περί ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων. Η λύση που προτείνεται από το υπουργείο – πάλι «για να μη χαθεί η εξεταστική» – είναι να γίνουν διαδικτυακές εξετάσεις κατά το πρότυπο αυτών που διεξήχθησαν αναγκαστικά κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Η συζήτηση που γίνεται σχετικά με την διαβλητότητά τους είναι έντονη και δικαιολογημένη, αφού σε όλες τις σχετικές αποφάσεις τόσο του υπουργείου όσο και των οργάνων των πανεπιστημίων, που κατά πλειοψηφία δέχονται τη λύση αυτή, αναφέρεται ρητά ως προϋπόθεση «η διασφάλιση του αδιάβλητου». Μοιάζει δε με ένα «blame game» με τελικό αποδέκτη τον διδάσκοντα, αφού αυτός είναι ουσιαστικά και θεσμικά υπεύθυνος για αυτό! Δεν έχω την τεχνογνωσία να τοποθετηθώ για το τεχνικό θέμα. Είναι όμως ξεκάθαρο ότι τα χρονικά περιθώρια στενεύουν. Η κυβέρνηση καθυστερεί την ψήφιση του νομοσχεδίου που έχει εξαγγείλει μήνες πριν, ενώ οι διαμαρτυρόμενοι καταληψίες – με κομματική κάλυψη ως συνήθως – συνεχίζουν. Τα τεχνικά θέματα είναι φυσικά ένα σοβαρό θέμα, αλλά εφόσον δεν θέλουμε ή δεν αντέχουμε τη λύση της απώλειας εξεταστικής, τότε η διενέργεια εξετάσεων με όποιο κόστος φαντάζει μονόδρομος. Να ξέρουμε όμως ότι αυτή η επιλογή μας να εφευρίσκουμε πάντοτε μια λύση (συμβατική ή διαδικτυακή) σε βάρος των ακαδημαϊκών διαδικασιών για να αποφευχθούν οι συνέπειες, παρακάμπτει, μεταθέτει και επιδεινώνει το πραγματικό πρόβλημα που τις προκαλεί, είναι δε μια άμεση παραδοχή αδυναμίας επίλυσής του! Η ενδημική παραβατικότητα στα πανεπιστήμιά μας και η αποτυχία των λύσεων και μέσων που μέχρι σήμερα χρησιμοποιήθηκαν για να την αντιμετωπίσουν συνιστούν το πραγματικό πρόβλημα. Αναφέρω πρόσφατες τέτοιες ενέργειες, πχ. η θεσμική κατάργηση του ασύλου που αποδείχτηκε κενό γράμμα, η πανεπιστημιακή αστυνομία που αν και ιδρύθηκε δεν εγκαταστάθηκε ποτέ, οι καταδρομικού τύπου επεμβάσεις των ΜΑΤ που δεν έχουν συνήθως μόνιμα αποτελέσματα. Το πρόβλημα έχει γίνει «γόρδιος δεσμός», αλλά δυστυχώς δεν είναι από αυτά που επιδέχονται λύσεις σαν αυτή που επέλεξε ο Μέγας Αλέξανδρος. Εδώ για να υπάρξει αποτέλεσμα θα πρέπει με ειλικρίνεια να συμφωνήσουν και συστηματικά να συνεργαστούν η Πολιτεία, η πανεπιστημιακή κοινότητα και τα κόμματα. Η αρχή θα ήταν συμβολική, αλλά κομβική και ουσιαστική, αν ξεκινούσε από τα τελευταία. Να πάψουν να θεωρούν τα πανεπιστήμια ως χώρους αλίευσης και εκπαίδευσης μελλοντικών στελεχών τους και να αποφασίσουν ότι οι νεολαίες των πανεπιστημίων δεν χρειάζεται να είναι κομματικές για να υπερασπίζονται τα φοιτητικά θέματα. Αυτό θα ήταν όντως μια καλή αρχή!
Μ.Α. Μιμίκου
Ομ. Καθηγήτρια ΕΜΠ