Δείτε το άρθρο στην ιστοσελίδα ΤΑ ΝΕΑ
Αυτά που συμβαίνουν σε ένα μεγάλο ΑΕΙ της χώρας, το ΑΠΘ, επαληθεύουν με τον χειρότερο τρόπο αυτό που προβλέπαμε πολλοί για τη σχετική διάταξη διεξαγωγής των πρυτανικών εκλογών του πρόσφατου νόμου-πλαίσιο: ότι δεν θα λύσει το πρόβλημα της συνδιαλλαγής και των συμφωνιών «κάτω από το τραπέζι». Αντίθετα θα το χειροτερέψει. Εδώ για πρώτη φορά με δημόσιο, γραπτό και λεπτομερή τρόπο βλέπουμε εμβρόντητοι να περιγράφονται αυτές οι συμφωνίες απαλλαγμένες από ενοχές και μυστικά: Τρία εσωτερικά μέλη του Συμβουλίου έπεισαν την απερχόμενη Σύγκλητο να εκλέξει τρία εξωτερικά μέλη, που προφανώς έχει προεξοφληθεί ότι η ψήφος τους θα συνάδει με τη δική τους. Ετσι, και πριν από την τελική ψηφοφορία, μας ενημερώνουν με γραπτή ανακοίνωσή τους ότι επετεύχθη η πολυπόθητη πλειοψηφία στο συμβούλιο (3 εσωτερικά και 3 εξωτερικά στα προβλεπόμενα από τον νόμο 11 μέλη – 6 και 5 αντίστοιχα) και αποφασίστηκε να μοιραστεί η τετραετής πρυτανική θητεία σε δυο διετείς θητείες. Θα τη μοιραστούν τα δυο από τα τρία μέλη που πρότειναν τη ρύθμιση αυτή και υπογράφουν την ανακοίνωση.
Αυτός ο διαμοιρασμός έγινε ως ένας τελευταίος συμβιβασμός για να λυθεί το πολύμηνο αδιέξοδο
στο οποίο είχε περιπέσει η διαδικασία εξαιτίας της απαράδεκτης νομικής διάταξης και ίσως για να αποφύγουν την… κλήρωση που θα ήταν το επόμενο βήμα σύμφωνα με τον νόμο.
Τη ρύθμιση του διαμοιρασμού που βρήκαν οι συνάδελφοι ομολογώ δεν την είχα διανοηθεί. Δεν ξέρω αν είναι νόμιμη. Πιστεύω όμως ότι είναι η χειρότερη ως προς το αποτέλεσμα, τόσο για πρακτικούς όσο και για ουσιαστικούς λόγους. Για παράδειγμα, τα δυο χρόνια θητείας είναι λίγα για να εφαρμόσει κάποιος το σχέδιό του με δεδομένο μάλιστα ότι η αναστάτωση της αλλαγής θα αναλώσει ένα μεγάλο μέρος του χρόνου. Αλλά και γιατί επισφραγίζει και κάνει επίσημα αποδεκτές πλέον όλες αυτές τις απαράδεκτες συνδιαλλαγές για τον ακαδημαϊκό χώρο. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, συνδιαλλαγές γινόντουσαν παρασκηνιακά και πριν, αλλά η αποδοχή του προσώπου του πρύτανη δινόταν εντέλει με καθολική μυστική ψηφοφορία του εκλεκτορικού σώματος.
Σε άλλα ιδρύματα (ΕΚΠΑ, ΕΜΠ) είδαμε επίσης τα αδιέξοδα του νόμου με ατέρμονες διαπραγματεύσεις και ψηφοφορίες. Μάθαμε και διαβάσαμε για συμφωνίες στο πρόσωπο του πρύτανη υπό προϋποθέσεις από τους συνυποψήφιους. Ότι για παράδειγμα θα έχουν αυτοί την επιλογή των εξωτερικών μελών ή και των αντιπρυτάνεων κ.λπ. Αυτή όμως η συμφωνία που κατέληξαν στο ΑΠΘ τις ξεπέρασε όλες ως προς τον εκφυλισμό των ακαδημαϊκών διαδικασιών!
Ελπίζω το αρμόδιο υπουργείο να αλλάξει άμεσα αυτή την κατάπτυστη διάταξη. Όπως και τη σύνθεση του Συμβουλίου που πρέπει να ασκεί κριτική εποπτεία στη διοίκηση και όχι να αποτελεί μέρος της, υπό την προεδρία μάλιστα του πρύτανη, που υποτίθεται ότι ελέγχει. Αρκετός χρόνος και ενέργεια έχουν χαθεί για την εφαρμογή μιας αλλοπρόσαλλης ρύθμισης, της οποίας επιπλέον τα αποτελέσματα μας δημιουργούν συναισθήματα ντροπής. Αν δεν υπάρχει η θέληση να ακολουθήσουμε καλές πρακτικές σύνθεσης και επιλογής της διοίκησης που έχουν εφαρμοστεί με επιτυχία στο εξωτερικό σε καλά πανεπιστήμια, τότε η δοκιμασμένη απευθείας εκλογή του πρύτανη από το σώμα των καθηγητών είναι η καλύτερη.
Μ. Α. Μιμίκου
Ομ. Καθηγήτρια Ε.Μ.Π.